Spotkanie odbędzie się grudnia 2022 r. o godz. 17.00 w Krzywej Hali (Plac Piłsudskiego 1).

„(Maria Konopnicka) pochodziła z tak zwanego „dobrego domu”; po szczęśliwym dzieciństwie w Suwałkach i jeszcze lepszych perspektywach w Kaliszu, „sieroca dola” po śmierci matki, wynagradzana troskliwością ojca, który rozmiłował ją w wielkiej poezji; krótkie szczęście małżeńskie, kiedy doskonale odnalazła się w roli pani domu, wręcz błyszczała i promieniowała szczęściem, ale i osiem porodów (dwoje dzieci zmarło); coraz bardziej zaniedbywana przez męża podjęła heroiczną decyzję o rozstaniu; nie był to jednak akt desperacji, bo miała zapewnienie ojca, że będzie ją wspierał; dramatem była nieoczekiwana śmierć ojca… Wtedy ujawnił się jej niebywały heroizm. W życiu Konopnickiej sukcesy literackie szły w parze z coraz to nowymi kłopotami, z którymi nie zawsze sobie radziła. Stąd kilkanaście lat spędziła podróżując po Europie (znała sześć języków!), co okazało się niezwykle owocne dla twórczości. A owa twórczość jaka bogata: od poezji miłosnej z arcylirykiem „Kubek” i jedynych – wówczas – w swoim rodzaju wierszy dla dzieci, po „Rotę”… Naprawdę jest po co wracać do Konopnickiej.” (Waldemar Smaszcz)

Waldemar Smaszcz – urodzony 20 grudnia 1951 roku w Gdańsku; absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie w 1974 uzyskał magisterium na podstawie pracy pt. „Srebrne i czarne” Jana Lechonia napisanej pod kierunkiem prof. Artura Hutnikiewicza. W 1974 zamieszkał w Białymstoku i do 1984 pracował w tamtejszym Instytucie Filologii Polskiej Filii Uniwersytetu Warszawskiego (UW). W pracy badawczej i krytycznoliterackiej zajął się głównie polską poezją różnych okresów; w 1983 nawiązał współpracę z ks. Janem Twardowskim, co określiło główny nurt jego zainteresowań. Debiutował w 1975 recenzją książki Marii Wołkońskiej Pamiętnik pt. Bohaterka od Boya, opublikowaną w białostockim piśmie „Kontrasty”, z którym współpracował jako krytyk do 1980. Za właściwy debiut krytycznoliteracki uważa opublikowane w 1977 na łamach miesięcznika „Poezja” szkice pt. Lechoń oraz Liebert. Od października 1975 do 1977 należał do grupy literackiej „Bakałarz” powstałej z inicjatywy Jana Leończuka przy Klubie Literackim ZNP „Bakałarz”. Współpracował z Klubem Literackim ZLP w Białymstoku, m.in. w 1979 współredagował kronikę Klubu Literackiego ZLP pt. Rewers. Jednocześnie brał udział w działaniach warszawskiego środowiska literackiego skupionego wokół Jerzego Leszina Koperskiego i dwutygodnika studenckiego „Nowy Medyk” (1975-77). W 1980-81 należał do NSZZ „Solidarność”. W 1984 został członkiem Oddziału Warszawskiego ZLP. Od tegoż roku zajmował się głównie pracą krytycznoliteracką. Liczne artykuły, recenzje i przekłady publikował na łamach m.in.: „Literatury”, „Głosu Nauczycielskiego”, „Poezji”, „Tygodnika Kulturalnego”, miesięcznika „Białostocki Informator Kulturalny «Zdarzenia»”, „Więzi”, „Twórczości”, „Kierunków”, „Kultury”, „Kuriera Podlaskiego”, „Słowa Powszechnego”, „Literatury na Świecie”, „Krajobrazów”, „Kultury i Życia”, „Akcentu”, „Znad Wilii”, „Że”, dodatku nowojorskiego „Nowego Dziennika”, „Przegląd Polski”, „Słowa”, „Dziennika Kijowskiego”, „Inspiracji”, „Krasnogrudy”, „Tytułu”, „Biuletynu Literackiego”, „Akantu”, miesięcznika Archidiecezji Białostockiej „Czasu Miłosierdzia”, „Poezji Dzisiaj”, „Okolicy Poetów”, „Parnasiku”, „Nowej Myśli Polskiej”, „Gazety Polskiej”, „Znaj”, „Tygodnika Powszechnego”. W 1988-89 był zatrudniony jako redaktor w Wydawnictwie „PAX”, a następnie współpracował z Wydawnictwem „Łuk” w Białymstoku oraz Instytutem Wydawniczym „PAX” w Warszawie. W 1990-95 ponownie pracował w Instytucie Filologii Polskiej Filii UW w Białymstoku. Był inicjatorem utworzenia nagrody im. W. Kazaneckiego, przyznawanej od 1992 przez Prezydenta Białegostoku. W 1996-2004 wykładał literaturę w Wyższym Archidiecezjalnym Seminarium Duchownym w Białymstoku. Odbył wiele podróży zagranicznych związanych z pracą literacką. Sporadycznie współpracował m.in. z Rozgłośnią Regionalną Polskiego Radia w Białymstoku oraz Białostockim Oddziałem Telewizji Polskiej. Otrzymał m.in. Nagrody II Stopnia rektora UW (1981, 1991), Nagrodę Młodych (1984) i Nagrodę Literacką (1997) im. W. Pietrzaka, Nagrodę Wojewody Białostockiego (1989), Nagrodę Prezydenta m. Białegostoku im. W. Kazaneckiego (1998), Nagrodę Twórczą Wojewody Podlaskiego (2000), Ogólnopolską Nagrodę Literacką im. F. Karpińskiego za propagowanie wartości chrześcijańskich, przyznaną przez podlaski oddział katolickiego Stowarzyszenia Civitas Christiana (2000), Nagrodę im. W. Hulewicza (2005). Odznaczony m.in. Medalem im. Biskupa Ignacego Krasickiego „Godzien kraj kochania”, przyznanym przez Olsztyński Oddział ZLP (1979), odznaczeniem Najczcigodniejszego Krzyża „Pro Ecclesia et Pontifice”, przyznanym przez Jana Pawła II (2000) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (2000).